Art-Deco

Art deco

swoją nazwę zawdzięcza otwartej w 1925 roku w Paryżu wystawie Exposition Internationale des Arts Decoratifs et Industries Modernes. Wtedy zaprezentowano nowe formy mebli w których dekoracja została uproszczona do delikatnych linii. Przed 1925 rokiem nurt ten znany był jako modernizm lub styl modern. Art. deco jest zjawiskiem złożonym, w którym elementy pochodzące z różnych nurtów zostały ze sobą przemieszane. Z rozwijającego się równocześnie kubizmu zaczerpnięto masywne i kanciaste formy, z malarstwa fowistów i ekspresjonistów zapożyczono żywe i kontrastujące kolory, z wiedeńskiej secesji zapożyczono dekoracje składająca się z kół i kwadratów.

Do budowy mebli wykorzystywano różne gatunki drewna np.: mahoń, klon, jesion, palisander, heban (jako fornir). Poza pokrywaniem powierzchni mebli fornirem wykańczano je także lakierując, stosując intarsje lub w najbardziej wyrafinowanych obiektach powlekając powierzchnię skórą rekina lub węża.

Art deco z dekoracyjnego nurtu jakim był w latach dwudziestych przeobraził się w elegancki funkcjonalizm lat trzydziestych, a stosowanie drogich materiałów uczyniło z art deco styl luksusowy dostępny dla osób zamożnych.

Wiele mebli wykonanych w tej stylistyce ze względu na formie i jakość wykończenia zaliczamy do dzieł sztuki.

Wybitnymi postaciami okresu art-deco są: Jacques Emile Ruhlmann, Pierre Legrain, Paul IribeAndre Groult 

Pierre Legrain

tworząc swoje meble designerskie wykorzystywał formy kubistyczne i pierwotne. Jego meble były najbardziej nowatorskim nurtem stylu art deco. W dekorowaniu sięgał po lakę, masę perłową, aksamit, blachę lustrzaną i chromowany metal. Legrain stał się znany za interpretacje Afryki i przedmiotów obrzędowych prestiż. Legrain stworzył dwa różne zbiory prac: około 1200 wzorów introligatorskich i wiele mniejszych produkcji mebli dla francuskich domów mody.